-
81.《颂古一○一首》 宋·释子淳
秘殿重围晓尚寒,丹墀苔润未排班。
宝香凤烛烟云合,寂寂檐生东露颜。 -
82.《颂古一○一首》 宋·释子淳
故国清平久有年,白头犹自恋生缘。
牧童却解忘功业,懒放牛儿不把鞭。 -
83.《颂古一○一首》 宋·释子淳
曹溪古路绿苔生,车马登临已涉程。
野老痿羸兼破挈,手携玉杖夜深行。 -
84.《颂古一○一首》 宋·释子淳
乾坤尽是黄金国,万有全彰净妙身。
玉女背风无巧拙,灵苗花秀不知春。 -
85.《颂古一○一首》 宋·释子淳
日午烟凝山突兀,夜央天淡月婵娟。
混然寂照寒宵永,明暗圆融未兆前。 -
86.《颂古一○一首》 宋·释子淳
云自高飞水自流,海天空阔泳孤舟。
夜深不向芦湾宿,迥出中间与两头。 -
87.《颂古一○一首》 宋·释子淳
法尔非修本十成,平常酬答最分明。
端然指出长安道,无奈游人不肯行。 -
88.《颂古一○一首》 宋·释子淳
虚堂寂寂夜深寒,携得瑶琴月下弹。
不是知音徒侧耳,悲风流水岂相干。 -
89.《颂古一○一首》 宋·释子淳
出门遍界无知已,入户盈眸不见新。
虚室夜寒何所有,碧天明月颇为邻。 -
90.《颂古一○一首》 宋·释子淳
四海烟尘已晏然,当轩明月照人寒。
大功不赐将军赏,宝马金枪顿懒观。 -
91.《颂古一○一首》 宋·释子淳
体妙探玄尽涉程,争如野老异中行。
功忘日用平怀稳,免事君王宠辱惊。 -
92.《颂古一○一首》 宋·释子淳
夜明帘外月朦胧,骑象翻身击宝钟。
洪韵上腾三界外,聋夫何事睡犹浓。 -
93.《颂古一○一首》 宋·释子淳
白藕未萌非隐的,红花出水不当阳。
游人莫用传消息,自有清风透远香。 -
94.《颂古一○一首》 宋·释子淳
妙体堂堂相好全,青霄独步蹑金连。
千华驯犹慵坐,弊垢襕衫岂肯穿。 -
95.《颂古一○一首》 宋·释子淳
瑞丱丛中懒欲眠,徐行处处迥翛然。
披毛戴角人虽识,为报芒童不用鞭。 -
96.《颂古一○一首》 宋·释子淳
妙圆无相劫前人,随类权分百亿身。
月夜御楼才报晓,平明六国尽逢春。 -
97.《颂古一○一首》 宋·释子淳
虚空为鼓须弥槌,击者虽多听者稀。
半夜髑髅惊破梦,满头明月不思归。 -
98.《颂古一○一首》 宋·释子淳
灵山会上言虽普,少室峰前句未形。
瑞草蒙茸含月秀,寒松蓊郁出云青。 -
99.《颂古一○一首》 宋·释子淳
劫火洞然无相宅,金门不睹玉楼家。
宝天云淡银河冷,浩浩波澜岂动沙。 -
100.《颂古一○一首》 宋·释子淳
荆山美玉何须辨,赤水玄珠不用拈。
罔象无心黄帝重,卞和有智楚王嫌。