-
1.《人道短》 唐·元稹
古道天道长人道短,我道天道短人道长。
天道昼夜回转不曾住,春秋冬夏忙。
颠风暴雨电雷狂,晴被阴暗,月夺日光。 -
2.《答韦山人隐起龙文药瓢歌》 唐·皎然
野人药瓢天下绝,全如浑金割如月。
彪炳文章智使然,生成在我不在天。
若言有物不由物,何意中虚道性全。 -
3.《金陵社集诗(一十六人三十二首) 集鸡笼山》 明·陈仲溱
仲溱字惟秦,侯官人。
性拙直,寡言笑,与人交接,言辞少拂即掩耳而去。
诗苦求工,不惬意不止。
每出其诗示人,以手按纸,手颤口吟,人或诵其诗,口喃 -
4.《送东林廉上人归庐山》 唐·王昌龄
石溪流已乱,苔径人渐微。
日暮东林下,山僧还独归。
昔为庐峰意,况与远公违。
道性深寂寞,世情多是非。
会寻名山去,岂复望清辉。 -
5.《送东林廉上人归庐山》 唐·王昌龄
石溪流已乱,苔径人渐微。
日暮东林下,山僧还独归。
昔为庐峰意,况与远公违。
道性深寂寞,世情多是非。
会寻名山去,岂复望清辉。 -
6.《赠萧都官》 唐·窦巩
萧郎自小贤,爱客不言钱。
有酒轻寒夜,无愁倚少年。
闲寻织锦字,醉上看花船。
好是关身事,从人道性偏。 -
7.《题灵隐寺师一上人十韵》 唐·张祜
八十空门子,深山土木骸。
片衣闲自衲,单食老长斋。
道性终能遣,人情少不乖。
樔枸居上院,薜荔俯层阶。 -
8.《洞庭山维谅上人院阶前孤生橘树歌》 唐·皎然
洞庭仙山但生橘,不生凡木与梨栗。
真子无私自不栽,感得一株阶下出。
细叶繁枝委露新,四时常绿不关春。 -
9.《奉和武功学士舍人纪赠文懿大师净公》 唐·徐铉
文似春华铺晓陌,思如泉涌注长江。
诗情道性知无梦,频见残灯照曙窗。 -
10.《送悦上人归仙岩》 宋·释智圆
道性轻为别,荒城夕照阴。
波涛归路远,云木旧山深。
夜定依霜岛,中飡狎野禽。
禅房清景在,飞瀑映疏林。 -
11.《与山巨源绝交书》 魏晋·嵇康
康白:足下昔称吾于颍川,吾常谓之知言。
然经怪此意尚未熟悉于足下,何从便得之也?前年从河东还,显宗、阿都说足下议以吾自代,事虽不行,知足下故不知之。
足下傍通,多可而少怪;吾直性狭中,多所不堪,偶与足下相知耳。
闲闻足下迁,惕然不喜,恐足下羞庖人之独割,引尸祝以自助,手荐鸾刀,漫之膻腥,故具为足下陈其可否。 -
12.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
13.《听嘉陵江水声寄深上人》 唐·韦应物
凿崖泄奔湍,古称神禹迹。
夜喧山门店,独宿不安席。
水性自云静,石中本无声;
如何两相激,雷转空山惊?
贻之道门归,了此物我情。 -
14.《霍光传(节选)》 两汉·班固
霍光,字子孟,票骑将军去病弟也。
父中孺,河东平阳人也,以县吏给事平阳侯家,与侍者卫少儿私通而生去病。
中孺吏毕归家,娶妇生光,因绝不相闻。
久之,少儿女弟子夫得幸于武帝,立为皇后,去病以皇后姊子贵幸。 -
15.《运命论》 魏晋·李康
夫治乱,运也;穷达,命也;贵贱,时也。
故运之将隆,必生圣明之君。
圣明之君,必有忠贤之臣。
其所以相遇也,不求而自合;其所以相亲也,不介而自亲。 -
16.《武功县中作三十首(一作武功县闲居)》 唐·姚合
县去帝城远,为官与隐齐。
马随山鹿放,鸡杂野禽栖。
绕舍惟藤架,侵阶是药畦。
更师嵇叔夜,不拟作书题。 -
17.《诗》 唐·拾得
诸佛留藏经,只为人难化。
不唯贤与愚,个个心构架。
造业大如山,岂解怀忧怕。
那肯细寻思,日夜怀奸诈。 -
18.《柳子厚墓志铭》 唐·韩愈
子厚,讳宗元。
七世祖庆,为拓跋魏侍中,封济阴公。
曾伯祖奭,为唐宰相,与褚遂良、韩瑗俱得罪武后,死高宗朝。
皇考讳镇,以事母弃太常博士,求为县令江南。 -
19.《外戚世家序》 两汉·司马迁
自古受命帝王及继体守文之君,非独内德茂也,盖亦有外戚之助焉。
夏之兴也以涂山,而桀之放也以末喜。
殷之兴也以有娀,纣之杀也嬖妲己。
周之兴也以姜原及大任,而幽王之禽也淫于褒姒。 -
20.《咏怀八十二首》 魏晋·阮籍
夜中不能寐,起坐弹鸣琴。
薄帷鉴明月,清风吹我襟。
孤鸿号外野,翔鸟鸣北林。
徘徊将何见?忧思独伤心。