-
1.《圬者王承福传》 唐·韩愈
圬之为技贱且劳者也。
有业之,其色若自得者。
听其言,约而尽。
问之,王其姓。 -
2.《秋怀三十六首》 宋·邵雍
断续蝉声外,稀踈雁下前。
年光空去也,人事益萧然。
洗竹留新笋,翻书得旧编。
谁知养心者,肯与世争权。 -
3.《寡人之于国也》 先秦·孟子弟子录
梁惠王曰:“寡人之于国也,尽心焉耳矣。
河内凶,则移其民于河东,移其粟于河内;河东凶亦然。
察邻国之政,无如寡人之用心者。
邻国之民不加少,寡人之民不加多,何也?孟子对曰:“王好战,请以战喻。 -
4.《原道》 唐·韩愈
博爱之谓仁,行而宜之之谓义,由是而之焉之谓道,足乎己无待于外之谓德。
仁与义为定名,道与德为虚位。
故道有君子小人,而德有凶有吉。
老子之小仁义,非毁之也,其见者小也。 -
5.《贺进士王参元失火书》 唐·柳宗元
得杨八书,知足下遇火灾,家无余储。
仆始闻而骇,中而疑,终乃大喜。
盖将吊而更以贺也。
道远言略,犹未能究知其状,若果荡焉泯焉而悉无有,乃吾所以尤贺者也。 -
6.《心术》 宋·苏洵
为将之道,当先治心。
泰山崩于前而色不变,麋鹿兴于左而目不瞬,然后可以制利害,可以待敌。
凡兵上义;不义,虽利勿动。
非一动之为利害,而他日将有所不可措手足也。 -
7.《文与可画筼筜谷偃竹记》 宋·苏轼
竹之始生,一寸之萌耳,而节叶具焉。
自蜩腹蛇蚶以至于剑拔十寻者,生而有之也。
今画者乃节节而为之,叶叶而累之,岂复有竹乎?故画竹必先得成竹于胸中,执笔熟视,乃见其所欲画者,急起从之,振笔直遂,以追其所见,如兔起鹘落,少纵则逝矣。
与可之教予如此。 -
8.《治安疏》 明·海瑞
户部云南清吏司主事臣海瑞谨奏;为直言天下第一事,以正君道、明臣职,求万世治安事:君者,天下臣民万物之主也。
惟其为天下臣民万物之主,责任至重。
凡民生利病,一有所不宜,将有所不称其任。
是故事君之道宜无不备,而以其责寄臣工,使之尽言焉。 -
9.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
10.《曾国藩诫子书》 清·曾国藩
余通籍三十余年,官至极品,而学业一无所成,德行一无许可,老大徒伤,不胜悚惶惭赧。
今将永别,特将四条教汝兄弟。
一曰慎独而心安。
自修之道,莫难于养心;养心之难,又在慎独。 -
11.《古风五十九首》 唐·李白
其一
大雅久不作。
吾衰竟谁陈?
王风委蔓草。 -
12.《京师故人有以陇西鹦鹉遗予者因畜养之去年出》 宋·杨亿
陇山秋树旧巢倾,远向江东逐旆旌。
去国梦魂应缭烧,入春喉舌渐分明。
一声警露何惭鹤,百转迁乔肯让莺。
终日雕笼心不恋,经年丹嘴色犹轻。
思归悒悒因成疾,顾主依依尚有情。
死葬小园芳草地,夜来经雨绿苔生。 -
13.《游山门呈知府大卿》 宋·姚辟
春风到宛陵,太守遇康乐。
隐几坐高斋,清风媚林壑。
语我诸峰峦,道人古棲吒。
幽潜远江汉,秀耸类衡霍。 -
14.《李养吾董教同安为作长编》 宋·丘葵
一元之根贞下起,勾萌甲柝春阳敷。
千红万紫弄晴霁,忽然暗绿绕丘墟。
霜风厉厉百物遂,枝叶剥落留根株。
一诚通复心无愧,虽千万往犹褐夫。 -
15.《对酒闲吟,赠同老者》 唐·白居易
人生七十稀,我年幸过之。
远行将尽路,春梦欲觉时。
家事口不问,世名心不思。
老既不足叹,病亦不能治。 -
16.《杂兴》 宋·张镃
原子保所得,所得在养心。
澹然处穷阎,蓬蒿绝车音。
结驷者谁子,排门顾同襟。
乃知能辩者,於道未为深。 -
17.《和汪诚之韵》 宋·王炎
昏昏未必晦,昭昭未必明。
浑浑未必浊,漻漻未必清。
吾道本自贵,国爵亦可并。
所以鲁素王,但欲比老彭。 -
18.《寓居分宁去故乡千里不归者二年思念松楸成长》 宋·王炎
暧暧风日暖,林薄皆蕃鲜。
好鸟仍啸歌,晚花亦嫣然。
问之此可时,春莫将禁烟。
家家馔觞豆,拜扫墟墓间。 -
19.《贤者之孝二百四十首·妹土小子》 宋·林同
勤耕艺黍稷,远贾服车牛。
奔走何为者,心乎教养忧。 -
20.《贤者之孝二百四十首·子游》 宋·林同
犬马何以别,斯言似太深。
深言变养者,可不敬於心。