-
181.《落花篇》 明·林应亮
东邻昨夜飞红雨,落花如霰随风举。
千丛缀绮谢繁枝,九陌垂青隐芳树。
忆昨芳妍乍放时,含娟凝艳骋容姿。
盈盈绛帻承曦暖,烨烨瑶英泛露滋。 -
182.《走笔戏赠若庸司训》 明·陆釴
故人别我有所往,手提木铎犹余响。
郑虔本是樗散翁,永新之行愁鞅掌。
官卑濩落携二子,阿奴络秀随行李。
向非怀抱如江河,谁能落日秋风里。 -
183.《园中十首》 明·唐时升
旟鹆出林莽,羽翮半摧残。
于人两无猜,终朝自盘桓。
仰若有所语,俯若有所干。
日暮相随归,彳亍绕檐端。
朝鸣随所止,夜宿随所安。
本非云霄姿,不必慕高骞。
永无鹰鹯患,勿羞鸡鹜餐。
¤ -
184.《建德县三十韵》 明·魏观
乘舟至建德,颇爱山水清。
山水虽可爱,人烟苦凋零。
种麦当县前,迂径入县庭。
瓦烁存故基,小小才有厅。 -
185.《河西歌三首》 明·赵时春
洮水黄河接塞流,南山插陇入甘州。
山河本自分戎夏,谁遣残胡西海头。 -
186.《孙莘老寄墨四首》 宋·苏轼
徂徕无老松,易水无良工。
珍材取乐浪,妙手惟潘翁。
(潘谷作墨,杂用高丽煤。
)鱼胞熟万杵,犀角盘双龙。 -
187.《孙莘老寄墨四首》 宋·苏轼
吾穷本坐诗,久服朋友戒。
五年江湖上,闭口洗残债。
今来复稍稍,快痒如爬疥。
]
先生不讥诃,又复寄诗械。
幽光发奇思,点黮出荒怪。
诗成自一笑,故疾逢虾蟹。 -
188.《夜烧松明火》 宋·苏轼
岁暮风雨交,客舍凄薄寒。
夜烧松明火,照室红龙鸾。
快焰初煌煌,碧烟稍团团。
幽人忽富贵,繐帐芬椒兰。 -
189.《李公择过高邮见施大夫与孙莘老赏花诗忆与仆》 宋·苏轼
汝阳真天人,绢帽著红槿。
缠头三百万,不买一微哂。
共夸青山峰,曲尽花不陨。
当时谪仙人,逸韵谢封畛。 -
190.《咏怪石》 宋·苏轼
家有粗险石,植之疏竹轩。
人皆喜寻玩,吾独思弃捐。
以其无所用,晓夕空崭然。
碪础则甲斮,砥砚乃枯顽。 -
191.《次韵吴传正枯木歌》 宋·苏轼
天公水墨自奇绝,瘦竹枯松写残月。
梦回疏影在东窗,惊怪霜枝连夜发。
生成变坏一弹指,乃知造物初无物。
古来画师非俗士,妙想实与诗同出。 -
192.《墨花》 宋·苏轼
造物本无物,忽然非所难。
花心起墨晕,春色散毫端。
缥缈形才具,扶疏态自完。
莲风尽倾倒,杏雨半披残。
独有狂居士,求为黑牡丹。
兼书平子赋,归向雪堂看。 -
193.《书双竹湛师房二首》 宋·苏轼
我本江湖一钓舟,意嫌高屋冷飕飕。
羡师此室才方丈,一炷清香尽日留。
暮鼓朝钟自击撞,闭门孤枕对残釭。
白灰旋拨通红火,卧听萧萧雨打窗。 -
194.《墨花(并叙)》 宋·苏轼
世多以墨画山水竹石人物者,未有以画花者也。
汴人尹白能之,为赋一首。
造物本无物,忽然非所难。
花心起墨晕,春色散毫端。 -
195.《立春日小集呈李端叔》 宋·苏轼
白发已十载,青春无一堪。
不惊新岁换,聊与故人谈。
牛健民声喜,鸦娇雪意酣。
霏微不到地,和暖要宜蚕。 -
196.《和吴御史汴渠》 宋·王安石
郑国欲弊秦,渠成秦富强。
本始意已陋,末流功更长。
维汴亦如此,浚源在淫荒。
归作万世利,谁能弛其防。 -
197.《溯江至武昌》 唐·孟浩然
家本洞庭上,岁时归思催。
客心徒欲速,江路苦邅回。
残冻因风解,新正度腊开。
行看武昌柳,仿佛映楼台。 -
198.《罗敷词》 宋·戴复古
妾本秦氏女,今春嫁王郎。
夫家重蚕事,出采陌上桑。
低枝采易残,高枝手难扳。
踏踏竹梯登树杪,心思蚕多苦叶少。 -
199.《祝二岩》 宋·戴复古
仆本山野人,渔樵共居处。
小年学父诗,用心亦良苦。
搜索空虚腹,缀缉艰辛语。
糊口走四方,白头无伴侣。 -
200.《既离成都,故人送者远至汉嘉分袂,其尤远而》 宋·范成大
我本住林屋,风吹来锦城。
锦城亦休乐?所乐多友生。
相从不知久,相送不计程。
横绝峨眉巅,欲去有余情。