-
201.《冬夜读书示子聿》 宋·陆游
残雪初消荠满园,糁羹珍美胜羔豚。
吾曹舌本能知此,古学工夫始可言。 -
202.《读王摩诘诗爱其散发晚未簪道书行尚把之句因》 宋·陆游
我生本江湖,岁月不可算。
采药游名山,所历颇萧散。
一逢巢居翁,见谓於我馆,酌泉啖松柏,每得造膝款。
行道不自力,残发日已短。
海山故不远,谪限何时满? -
203.《落花》 宋·陆游
朱朱白白不禁吹,老未忘情作许悲!瑞锦已残犹有梦,明霞初散可无诗?人应偷样传图本,天亦收香付蜜脾。
荣悴相寻君看取,晓来青子已团枝。 -
204.《病思》 宋·陆游
短发萧萧不满簪,更堪衰疾日侵寻。
数匙淡饭支残息,一篆清香印本心。
小径古苔遗鹤毳,空堂坏甃有虫吟。
悠然更起扁舟兴,秋水门前五尺深。 -
205.《出游》 宋·陆游
渔村酒市本无期,小蹇扁舟信所之。
丹叶满林霜落後,紫萍黏块水枯时。
山林闲寂归虽早,齿发衰残病已迟,努力及时谋自适,锦囊多贮暮秋诗。 -
206.《园中作》 宋·陆游
病侵衰境频须药,日漏寒云旋作晴。
幽鸟唤回残枕梦,蛮童扶下野堂行。
书生本自安穷处,丰岁何妨乐太平。
新买西村两黄犊,闲招邻曲议春耕。 -
207.《夏日感旧》 宋·陆游
吴人那惯粟浆酸,茶碗聊沾舌本乾。
身病不堪闲客搅,日长惟忆异书看。
流年冉冉谁能驻?长夏迢迢亦已残。
步有新船君贺我,西风先梦上严滩。 -
208.《出城》 宋·陆游
病鹤寒弥瘦,孤松老不枯。
非关畏轩冕,本自乐江湖。
古锦添诗句,羸骖入画图。
儿孙候门久,唤取倒残壶。 -
209.《东园小饮》 宋·陆游
乞得残骸老故山,草亭终日对孱颜。
孤云百尺起江际,幽鸟数声鸣竹间。
众死一身今独健,人忙万物本常闲。
此心欲语知谁听,赖有渔樵日往还。 -
210.《郊居》 宋·陆游
郊居本宴如,触事自多感。
况当摇落时,云重天惨惨。
路穷非通途,地偏无远览。
残芜连古道,槁叶满幽坎。
老来厌了了,万事付黮闇。
地炉炽生柴,唤客烹荠糁。 -
211.《独夜》 宋·陆游
一生食太仓,蠹耗均雀鼠;虽云久置散,饥饱尚撑拄。
两年失微禄,始觉困羁旅。
倾身营薪米,得食已过午。
人观不堪忧,意气终自许。 -
212.《书幸》 宋·陆游
谋身从昔本迂疏,岂料余年却晏如。
盘箸无时阙鲑菜,道途随事有舟车。
故衣已敝月三浣,短发虽残日一梳。
里巷浮沉亦何憾,见贤犹及渡江初。 -
213.《世事》 宋·陆游
世事本难全,吾生已媿天。
借书常稛载,馈酒亦蝉联。
饘粥随时具,湖山此地偏。
残年更何慕,未死即神仙。 -
214.《冬夜作短歌》 宋·陆游
饥鼠窥残灯,寒犬踏枯叶。
小室拥燎炉,清笳下危堞。
老人素多疾,举动常畏怯。
衣裘视寒暖,日夜自调燮。 -
215.《与子坦子聿游明觉十四韵》 宋·陆游
我自何山来,觅路占楼钟。
联翩两葛巾,跌宕一短筇。
深谷已曛黑,夕阳犹半峰。
堂中千岁师,磊砢如古松。 -
216.《醉中作行草数纸》 宋·陆游
还家痛饮洗尘土,醉帖淋漓寄豪举;石池墨渖如海宽,玄云下垂黑蛟舞。
太阴鬼神挟风雨,夜半马陵飞万弩。
堂堂笔阵从天下,气压唐人折钗股。
丈夫本意陋千古,残虏何足膏碪斧;驿书驰报儿单于,直用毛锥惊杀汝! -
217.《初春书喜》 宋·陆游
我生本痴绝,万事不系怀;一朝蜕形去,岂问弃与埋。
游宦三十年,所向无一谐,偶然有天幸,自退非人排。
黄纸如鸦字,君恩赐残骸。
剡溪回雪舫,云门散青鞋。
两犊掀春泥,一钵随午斋。
更当拥布被,高枕听鸣蛙。 -
218.《龋齿》 宋·陆游
人生天地间,本非金石坚,况复历岁久,蠹坏无复全。
龋齿虽小疾,颇解妨食眠,昨暮作尤剧,颊辅相钓联。
欲起嬾衣裳,欲睡目了然,恨不弃残骸,蜕去如蛇蝉。
或当学金丹,挥手凌云烟,逢师定悠悠,丹成在何年? -
219.《投梁参政》 宋·陆游
浮生无根株,志士惜浪死。
鸡鸣何预人,推枕中夕起。
游也本无奇,腰折百僚底。
流离鬓成丝,悲吒泪如洗。 -
220.《闲中书事》 宋·陆游
病过新年逐日添,清愁残醉两厌厌。
惜花萎去常遮日,待燕归来始下帘。
堂上清风生玉麈,涧中寒溜注铜蟾。
一生留滞君休叹,意望天公本自廉。