-
121.《自宽》 宋·晁说之
无奈愁何强自宽,细将心事乐江干。
新诗时向梦中得,明月多从枕上看。
吾道若存生有益,君恩可报死何难。
五陵祥瑞烟何在,何日端门朝百官。 -
122.《谢君实端明用只将花卉记冬春》 宋·邵雍
有时自问自家身,莫是羲皇已上人。
日往月来都不记,只将花卉记冬春。 -
123.《寄江东王端明》 宋·朱翌
德人大江南,壶歌温玉帐。
三岁丰年玉,民倚嵩华壮。
政碑满七尺,赐盖高一丈。
平生诗有声,行与李杜抗。 -
124.《和陶读山海经十三首韵送机简堂自景星岩再住》 宋·吴芾
爱山端有素,拘俗亦可怜。
昨守当少郡,不识隐静山。
羡师来又去,愧我复何言。
尚期无久住,归送我残年。 -
125.《深正卿得男以诗庆之》 宋·仲并
乃翁壁立千仞余,乃翁摛章锦不如。
英风雅韵来无尽,川媚还复生明珠。
华堂宁无侍巾栉,娉婷试问谁空姝。
婵娟深锁人不见,忽惊清晓悬门弧。 -
126.《郡檄子肃检视旱田以诗寄之》 宋·赵蕃
是邦且熟无多收,况于水旱相为忧。
使君奏课避非实,檄公按视临田畴。
民闻公来相告语,活国忧民公自许。
平时爱我如恐伤,今胡不能为轻赋。 -
127.《方壶自咏》 宋·汪莘
性静无一物,心生有万端。
曾将魂魄练,不被鬼神瞒。
纵步地虽窄,仰头天自宽。
裁诗偏得偶,遇卦只成单。 -
128.《春事无几端居萧索追怀成都旧游慨然有赋》 宋·程公许
忆昔吏锦城,寄隐云水乡。
萧散不任事,上官容我在狂。
短篷漾空明,舞棹歌沧浪。
会心多胜友,一举累十觞。 -
129.《归自鄂双莲生于后池偶作再寄紫微》 宋·岳珂
岿然康户山,独秀莲花峰。
派为濂溪源,下有爱莲翁。
绝学嗣洙泗,千载同清风。
书堂二池间,浮翠笼轻红。 -
130.《六用喜雪韵二首》 宋·吴潜
白战从来号令难,不知此令孰抽端。
开仓自有齐相国,排户何烦汉县官。
坐觉阎浮尘世隔,便同佛度化成看。
遥思苏武囚深窖,气力虽微志自胖。 -
131.《深自妇氏归侍》 宋·陈著
我生贫非穷,有子环我膝。
深汝实居长,何可去顷刻。
顾从百里外,赘滞日复日。
事有不得已,我心常壹郁。 -
132.《满庭芳 心自笑》 元·马钰
学道修竹,累功积行,常愁行少功亏。
劝人作善,於道最相宜。
稍稍缘行端正,早傍人、别意猜疑。
心自笑,图他功行,怎避是和非。 -
133.《高师鲁以诗求鹤膝杖且有诗坛寻盟之语戏次其》 宋·陈棣
荣枯宠辱尽强名,老去无堪只自惊。
尤物端能乱人意,粗官安能有诗情。
暂凭竹杖聊相谑,敢对金樽略放行。
果向诗坛寻旧约,心如江水不须盟。 -
134.《次延平郡文学宴新进士韵》 宋·陈宓
文章千丈吐寒芒,更要新登孔氏堂。
讲学若能膻自至,致君端使凤来翔。
衍山剑水多奇产,赤箭丹砂讵可当。
自有名儒常辈出,莫将诗句诧钱郎。 -
135.《陪程元诏文彧李久善游汉州天宁元诏有诗见遗》 宋·郭印
四海岂无兄弟亲,气合行须同父母。
相逢坐语忽移时,不觉朝餐辄过午。
品评人物妙雌黄,议论邦家人覼缕。
危言齰舌久自吞,幽愤填膺欣欲吐。 -
136.《次韵刘端礼兼简王民瞻郭进道》 宋·李处权
从来膏粱鄙世胄,岂知牛后与鸡口。
况乃末俗交道衰,时态纷纷翻覆手。
刘君门多长者辙,俗子驱车未容蹂。
斯文博约有王郎,正如白二得元九, -
137.《运有荣枯行》 宋·释文珦
运有荣枯,道有隆污。
吉凶福祸,相为乘除。
历览旧载,变灭纷如。
或以贫残,或以逼诛。 -
138.《偈颂一百六十首》 宋·释宗杲
无边刹境,自他不隔於毫端。
十世古今,始终不离於当念。
丈夫自有冲天志,休向如来行处行。 -
139.《观讲师有感》 宋·王洋
一僧据几坐,众僧列其间。
纷纷士与女,其外复相环。
娟娟谁家妇,粉面垂烟鬟。
既为时俗妆,复著道士冠。 -
140.《和裴侍中承恩拜扫旋辔途中有怀…官僚乡国亲故(后缺)》 唐·张九龄
嵩岳神惟降,汾川鼎气雄。
生才作霖雨,继代有清通。
天下称贤相,朝端挹至公。
自家来佐国,移孝入为忠。