-
161.《客有貌吾陋容者以诗谢之》 宋·强至
野姿瘦骨逼吾真,处士毫端合有神。
正色未尝移势位,苦吟自觉远风尘。
渐惊老态侵双鬓,犹逐时名系一身。
可是封侯须燕颔,恨无勋业上麒麟。 -
162.《醇叟崇道之丧未得往哭闻窀穸有期辄赋二章以》 宋·张栻
晚岁浑无事,端居只自如。
冰霜浇块磊,日月老蘧篨。
山寺留题墨,晴窗罢卷书。
从今行岳路,忍复过公庐。 -
163.《述怀有作》 宋·陈造
青奴白牯共幽情,鹭双鸥双自旧盟。
家视子平如已死,世嗤张翰不求名。
马牛见命从浮俗,螟蠃观傍得此生。
千载渊明吾易地,心期端有不容声。 -
164.《魏总干嘉父以果斋求诗为赋二章》 宋·曹彦约
偶向斋名见一斑,其中蓄德尚多端。
讲明自有安心要,出处还须中节看。
持以赠君成我拙,归而求此有兄难。
当年射策对间意,暴虎如由胆亦寒。 -
165.《客有诵袁蒙斋得雨酬倡之什辄赓元韵志喜也呈》 宋·郑清之
豢龙作醢龙吞声,天公愦愦迷雨晴。
玉脂泣烹足媚妩,苦酒五色生光明。
龙虽伸物畏馋吻,携朋去作天田耕。
稚禾婉婉鱼薧立,高原庚庚龟兆横。 -
166.《深瀹既聚用前韵示之并示侄溥》 宋·陈著
吾将语汝汝来前,勿听吾方藐藐然。
君子最难端造处,人心易失本来天。
须知妻系家兴废,自有人分行丑妍。
三世一门诗礼在,莫教春意有穷年。 -
167.《子经昔有黄筌玉笋图故人陈众仲题诗其上后为》 宋·胡仲弓
春雷仇仇盎中鸣,箨龙惊起头角狞。
斓斑裂土穿石出,长鑱斸下津浮玉。
山人嗜之比八珍,画师写生传千春。
纤纤翠交烟雨湿,山人叹嗟山鬼泣。 -
168.《徐州洪苏墨亭书坡老石刻后(有序)》 明·李东阳
“郡守苏轼、山人张天骥、诗僧道潜月中游”题名十六字
,在徐州百步洪岸石,石半入水,水落辄隐隐见沙沫间,篙师渔人不能识,而崖石险绝,又非士大夫所暇寻阅者,故于世无传焉。 -
169.《赋玛瑙笛》 宋·孔武仲
羌儿吹笛作龙吟,中有太古之纯音。
伊人已死笛仍在,千古月明江水深。
谁知巧匠寻山谷,蹙踏溪云采明玉。
云谷之竹色黯黯,浅紫轻红花映雨。 -
170.《白宋瑞自益州和予池上诗来因用韵奉简》 宋·晁公溯
文宗爱夏日,殿阁生微凉。
高帝思猛士,大风云飞扬。
五子歌洛汭,陶唐有冀方。
诚悬未识此,古意堕淼茫。 -
171.《竹支以其季子将有远行丐余一言余与翁游视其》 宋·陆文圭
我生发未燥,汝父以诗鸣。
忧患涉世老,襟义犹峥嵘。
晚乃得二寻,美不减徐聊。
季也误弱冠,诗坛将父兵。 -
172.《次韵端楞伽与生首座》 宋·释正觉
缚茨枯坐九江东,镜像虚融方寸中。
舜若多身禅夜看,母陀罗臂用时通。
缘生谁兆有非有,寂照自知空不空。
道契观音斯善应,萧萧竹雨杂松风。 -
173.《中峰居喜见苗发(一作李端诗)》 唐·祖咏
自得中峰住,深林亦闭关。
经秋无客到,入夜有僧还。
暗涧泉声小,荒冈树影闲。
高窗不可望,星月满空山。 -
174.《送阎寀赴东川辟》 唐·韦应物
冰炭俱可怀,孰云热与寒。
何如结发友,不得携手欢。
晨登严霜野,送子天一端。
只承简书命,俯仰豸角冠。
上陟白云峤,下冥玄壑湍。
离群自有托,历险得所安。
当念反穷巷,登朝成慨叹。 -
175.《酬李端长安寓居偶咏见寄》 唐·卢纶
自别前峰隐,同为外累侵。
几年亲酒会,此日有僧寻。
学稼功还弃,论边事亦沈。
众欢徒满目,专爱久离心。 -
176.《郡中端居,有怀袁州王员外使君》 唐·羊士谔
忆作同门友,承明奉直庐。
禁闱人自异,休浣迹非疏。
珥笔金华殿,三朝玉玺书。
恩光荣侍从,文彩应符徐。 -
177.《秋暮山中怀李端公益》 唐·鲍溶
旧事与日远,秋花仍旧香。
前年绣衣客,此节过此堂。
侍臣不自高,笑脱绣衣裳。
眠云有馀态,入鸟不乱行。 -
178.《寄陕府内兄郭冏端公》 唐·姚合
蹇钝无大计,酷嗜进士名。
为文性不高,三年住西京。
相府执文柄,念其心专精。
薄艺不退辱,特列为门生。 -
179.《望少华三首》 唐·杜牧
身随白日看将老,心与青云自有期。
今对晴峰无十里,世缘多累暗生悲。
文字波中去不还,物情初与是非闲。
时名竟是无端事,羞对灵山道爱山。
眼看云鹤不相随,何况尘中事作为。
好伴羽人深洞去,月前秋听玉参差。 -
180.《眉州别李使君(一作眉山留献张端公)》 唐·李频
回首雪峰前,朱门心杳然。
离人自呜咽,流水莫潺湲。
毒草通蛮徼,秋林近漏天。
一生从此去,五字有谁怜。