-
301.《诗》 魏晋·王粲
鸷鸟化为鸠。
远窜江汉边。
遭遇风云会。
托身鸾凤间。
天姿既否戾。
受性又不闲。
邂逅见逼迫。
俛仰不得言。 -
302.《愁》 宋·徐照
愁与诗相似,能令须发新。
意清尘不没,道直事多屯。
水石惟宜夏,田桑独致贫。
不除闲懒性,前世必僧身。 -
303.《满庭芳·咄这憨牛》 元·谭处端
咄这憨牛,顽狂性劣,侵禾逐稼伤蹂。
鼻绳牢把,紧紧刀须收。
旧习无明常乱,加鞭打、始悟回头。
忘思处,孤峰困卧,默默万缘休。 -
304.《满庭芳·莫觅东西》 元·谭处端
莫觅东西,休搜南北,玄真只在身中。
万缘齐断,神气始和冲。
只要君心慷慨,慧刀举、劈破昏蒙。
还知否,般般撒手,性命可圆容。 -
305.《沁园春·智慧男儿》 元·丘处机
智慧男儿,速悟尘劳,勿将性疲。
但此身彼物,皆名幼化,多虚少实,不可追随。
万种缠绵,千般汩没,荏苒光阴老却伊。
争如向,太玄真教法,讨论希夷。 -
306.《梅花》 清·张问陶
野鹤闲云寄此生,暗香真到十分清。
转怜桃李无颜色,独抱冰霜有性情。
赠我诗难应束手,笑他人俗也知名。
开迟才觉春风暖,先听流莺第一声。 -
307.《寄上泉州许参政福州薜端明谪居》 宋·徐玑
性懒修书苦,题诗寄海滨。
闽中今乐地,迁客旧名臣。
乍嚼槟榔涩,初餐荔颗珍。
园林春易老,乡岸雨难匀。
世虑千峰静,时贤一聘新。
闲居寻钓石,朝晚待归人。 -
308.《赠弈棋蓝氏子》 宋·李仲光
古人制此文楸枰,要下黑白知死生。
闲中借此消永日,未必能取人心争。
后人不识古人意,致使方寸生纵横。
烂柯人去弈秋死,通国善弈谁知名。 -
309.《满庭芳·体挂云衣》 元·刘处玄
体挂云衣,身如布素,应为莫厌清贫。
道无形象,大悟里头真。
憎爱心无有德,俱赞美、归顺良因。
洪禧至,闲看法教,松竹每为邻。 -
310.《酹江月》 元·刘处玄
古今贩骨,想生来死去,荣枯多少。
百载光阴四序逼,不觉形容衰老。
世伪浮华,转头如梦,到底成虚娇。
无生一念,念道真明达了。 -
311.《酹江月》 元·刘处玄
厌居人世,似孤云飘逸,鹤升霄汉。
自在无拘空外去,撒手直超彼岸。
到处为家,琴书为伴,信笔闲吟叹。
洞天高卧,任他人笑懒慢。 -
312.《蓦山溪·人间华丽》 元·刘处玄
人间华丽,恰似风前烛。
万事转头空,世外隐、仙家清福。
灵峰霞洞,四序不知秋,松为伴,竹为邻,闲唱无生曲。
琴书乐性,道用调金木。 -
313.《洞仙歌 示门人》 元·王丹桂
修行日用,试与重提领。
本为抛家顾性命。
下虔心、苦志挫锐摧强,忘宠辱,自得神安气定。
番番境上,猿马休教弄。 -
314.《洞仙歌 述怀》 元·王丹桂
道家门户,寂淡清虚好。
荣耀矜夸自无扰。
向午窗、披玩道德南华,除此外,闲弄丝桐一操。
秋光未老。 -
315.《水龙吟·宦途驰骤心贪职》 元·刘志渊
宦途驰骤心贪职。
官事何时能毕。
力饶射日,名高为复,到今何济。
休道功名遂。 -
316.《瑞鹤仙·岁华如转辇》 元·长筌子
岁华如转辇,叹世路忙忙,何日知足。
锥刀竞蛮触。
这浮名浮利,少荣多辱。
谁能寡欲。 -
317.《抛球乐·道人心印悟来》 元·长筌子
道人心印悟来,自然惺洒。
这妙用、玄关造化,神功巧笔,今古难画。
见壶中、不夜春光,有锦绣、江山相亚。
处处花萼楼台,秀吐香风,高耸蟠桃架。 -
318.《二郎神·平生兴》 元·长筌子
平生兴,有万顷云山野景。
竹疃梅村蓬户悄,这幽闲、世间难胜。
一曲无弦喧宇宙,对沉水、石炉绝听。
向林下栖迟,养就懒散,烟霞情性。 -
319.《春晚喜晴》 元·杨载
积雨俄经月,新晴始见春。
苍苔侵别墅,绿水过比邻。
性僻居宜远,身闲景易亲。
无诗排世累,有酒纵天真。 -
320.《渔家傲 余读欧公李太尉席上作十二月淦家傲》 元·欧阳玄
其盛丽,生平思仿佛一言不可得。
近年窃官于朝,久客辇下,每欲放此,作十二阕,以道京师两城人物之富,四时节令之华,他日归农,或可资间暇也。
至顺壬申二月,玄修大典既毕,经营南归,属春雪连日,无事出门,晚寒附火,私念及此,夜漏数刻,腹具成,枕上不寐,稍谐叶之。
明日,笔之於简,虽乏工致,然数岁之中,耳目之所闻见,性情之所感发者,无不隐括概见於斯。