-
1.《静夜不寐行》 宋·释文珦
静夜不遑寐,秋所殊清清。
霜露涂庭芜,陨叶摧枝茎。
西风更萧骚,万窍门皆同声。
蜻蛚亦含悲,啧啧床下鸣。 -
2.《与胡汾坐月期贯休上人不至》 唐·曹松
扫庭秋漏滴,接话贵忘眠。
静夜人相语,低枝鸟暗迁。
星围南极定,月照断河连。
后会花宫子,应开石上禅。 -
3.《赋月华临静夜》 唐·姚合
长空埃壒灭,皎皎月华临。
色正秋将半,光鲜夜自深。
九霄晴更彻,四野气难侵。
静照遥山出,孤明列宿沉。
高人应不寐,惊鹊复何心。
漏尽东方晓,佳期何处寻。 -
4.《中秋朋和桃源夫人》 宋·陈纯
仙源尝误到,羁思正萧然。
秋静夜方静,月圆人更圆。
清尊歌越调,仙棹泛晴川。
幽意知多少,重重类楚绵。 -
5.《和淮漕八月十四夜月诗二首》 宋·刘宰
清凉景界限尘纷,玉宇从容静夜分。
欲满尚悭今夜月,乍舒还斂北山云。
孤光翻动枝头鹊,馀晕潜驱草际蚊。
好处欲言人不解,湛然天宇印心君。 -
6.《夜读花翁诗什有感漫成鄙句拜呈藉以求教痴目》 宋·杜范
士有当世志,谁肯专诗名。
自古巧文字,与道关废兴。
倾座听君语,雄辨穷粗精。
目中无全牛,肯綮技未经。 -
7.《雪夜忆友人宿伏龙山中》 明·吴宽
孤城钟漏促寒鸡,风雪残灯梦欲迷。
静夜独眠高榻上,故人遥在数峰西。
空林松子时时落,绝涧梅花树树低。
知是山中有佳兴,柴门清晓候封题。 -
8.《雪夜》 宋·吴泳
云蒸黄野润,月莹皓庭清。
夜静悄人迹,溪流皆雪声。
帐吹灯彩暗,炉扑光花明。
遥想鸡人误,鸣歌报六更。 -
9.《新秋月夜寄故人》 唐·权德舆
客心宜静夜,月色澹新秋。
影落三湘水,诗传八咏楼。
何穷对酒望,几处卷帘愁。
若问相思意,随君万里游。 -
10.《夜归丁卯桥村舍》 唐·许浑
月凉风静夜,归客泊岩前。
桥响犬遥吠,庭空人散眠。
紫蒲低水槛,红叶半江船。
自有还家计,南湖二顷田。 -
11.《秋夜怀句曲山隐者》 明·郭武
清霜木叶空阶满,静夜钟声独坐闻。
遥想山中人未宿,自拈香炷礼秋云。 -
12.《冬夜》 宋·陆游
北斗挂屋角,西风惊雁群。
山寒岁云暮,人静夜中分。
酒滴糟床雨,香生纸帐云。
眼花书课减,旧学失锄耘。 -
13.《秋夜宿山寺》 宋·顾逢
静夜留山寺,清谈对老庞。
树声如有雨,秋气欲无窗。
檐马随风走,楼钟带月撞。
何人呼渡急,隔水吠村厖。 -
14.《医工叹重赠柳山人》 宋·叶适
柳生洲居濠北边,繇辞质野谁所传。
不曾入城行卖卜,有问灾福须呼船。
叹我奇疾何频年,其初过清肌凛然,已忽腹拒遭拘挛。 -
15.《秋夕寄怀契上人》 唐·皇甫曾
已见槿花朝委露,独悲孤鹤在人群。
真僧出世心无事,静夜名香手自焚。
窗临绝涧闻流水,客至孤峰扫白云。
更想清晨诵经处,独看松上雪纷纷。 -
16.《秋夕寄怀契上人》 唐·皇甫曾
已见槿花朝委露,独悲孤鹤在人群。
真僧出世心无事,静夜名香手自焚。
窗临绝涧闻流水,客至孤峰扫白云。
更想清晨诵经处,独看松上雪纷纷。 -
17.《早秋桐庐思归示道谚上人》 唐·皎然
桐江秋信早,忆在故山时。
静夜风鸣磬,无人竹扫墀。
猿来触净水,鸟下啄寒梨。
可即关吾事,归心自有期。 -
18.《蝶恋花(佳人)》 宋·李冠
贴鬓香云双绾绿。
柳弱花娇,一点春心足。
不肯玉箫闲度曲。
恼人特把青蛾蹙。
静夜溪桥霜薄屋。
独影行歌,惊起双鸾宿。
愁破酒阑闺梦熟。
月斜窗外风敲竹。 -
19.《秋居法华寺下院望高顶赠如献上人》 唐·皎然
峰色秋天见,松声静夜闻。
影孤长不出,行道在寒云。 -
20.《夜泊湖上》 宋·韩维
春风淡无力,池色晚更静。
人归箫鼓歇,月出楼观迥。
惊鸥啄浮星,游鲤下明镜。
谁当拿画船,彻夕纵孤泳。